Een tijdje geleden ben ik (Arnold) met de opleiding voor Hooggevoeligheidsdeskundige begonnen, een opleiding met ook praktische oefeningen. Tijdens één zo’n oefening kwam ik erachter dat ik toch niet helemaal goed in contact was met mijn gevoel. Ik heb al vaker stukjes geschreven over gevoel en weet dat het echt heel belangrijk is. Zeker voor HSP’s :). Ik wijs mezelf en anderen op de belangrijkheid van gevoel. En zie dat het in balans moet zijn, met ratio en rede. Maar goed, tot mijn schrik kwam ik er achter dat ik dus zelf ook niet altijd goed in contact met mijn gevoel ben. Dat was ook wel een mooi inzicht. En ook ben ik niet de enige, dit is echt wel een punt voor veel HSP mannen.
Waarom HSP mannen vaak van hun gevoel afstaan
We weten het vaak wel: ons gevoel is belangrijk. Maar toch krijgen we er niet altijd contact mee. Dit is een punt van overeenkomst voor veel mannen. Voor vrouwen kan het zeker ook een thema zijn, maar bij mannen is dat echt vaker aan de hand. De oorzaak daarvan is dat mannen vaker dan vrouwen leren om gevoelens te onderdrukken. Als jongen wordt je geleerd dat je eigenlijk geen tranen mag laten zien. Je moet weerbaar / sterk zijn en huilen valt daar niet onder. En nog steeds wordt dat vaak zo gezien.
Jongens leren hun gevoel te onderdrukken
Mijn zoon is 11 jaar, HSP en zeker in het begin van zijn basisschooltijd kreeg hij te horen dat hij meer weerbaar moest zijn. Hij huilde bv. snel als er iets gebeurde in de klas wat in strijd was met zijn sterke rechtvaardigheidsgevoel. In 10 minuten gesprekken kregen we vaak te horen dat hij goed kon leren, maar vooral “sociaal emotioneel achterliep”. In die tijd gingen we daar als ouders nog – deels – in mee. Maar nu niet meer, en gelukkig heeft onze basisschool nu een wat andere houding. Thuis mocht mijn zoon altijd huilen en zijn gevoelens laten zien. Maar toch merken we nu dat hij soms moeite heeft met zijn gevoel, ook om dat met zijn ouders te delen.
Als ik kijk naar mezelf zie ik dat patroon nog veel sterker. Want in de buitenwereld kon ik als jongen mijn gevoelens niet tonen – pestgedrag help daarbij ook niet. Maar ook thuis voelde ik me niet vrij om dat te kunnen. Er werd gewoon niet over gepraat. Dus gevoelens bleven binnen en kregen niet de ruimte. Zo leerde ik gevoel te onderdrukken en niet te laten zien hoe ik me vanbinnen echt voelde.
Geef gevoelens de ruimte
Inmiddels ben ik daar gelukkig “beter” in geworden. Of ja, gevoelens krijgen nu meer de ruimte bij mij. Want het ruimte gegeven aan het gevoel is eigenlijk de sleutel. Er zijn tig manieren en tips voor om dat contact te verbeteren / herstellen, maar dit is wel de sleutel. Als je het gevoel de ruimte geeft, als je het gevoel accepteert en laat zijn, wordt het ook verwerkt en ben je er ook een keer doorheen. Als je gevoel onderdrukt blijf je soms dagenlang in een sombere bui hangen want het zijn vaak de negatieve gevoelens waar je in blijft hangen.
Maar ook mij lukt dat contact dus niet altijd. Als mens blijf ik natuurlijk falen én leren.
