Al eerder schreef ik dat ik het vermoeden had dat de politicus Pieter Omtzigt een hoogsensitieve man is. Dat vermoeden heb ik nog steeds, en dat vermoeden is alleen maar versterkt omdat duidelijk is dat hij een emotionele man is, met huil- en woede uitbarstingen. Over dat huilen wil ik in deze column wat dieper op ingaan. Dat Pieter mogelijk een hoogsensitieve man is, staat hier los van. Ook al wijzen tekenen als emotionaliteit, burn-out, twijfelen een groot rechtvaardigheidsgevoel hier op.
Op dit moment doet Pieter het wat rustiger aan en worden zijn taken overgenomen door Nicolien van Vroonhoven. En is de rust in de media over zijn persoon weer wat teruggekeerd. Maar het was als een storm, waar media over elkaar heen vielen, een storm die voortraasde en uitschreeuwde dat dit toch echt niet kon. Huilen en woede openlijk tonen in de politiek wordt door de meeste media niet als professioneel gezien. Want ze zijn het er wel over eens: huilen en je emoties tonen doe je maar thuis. Gelukkig zijn er ook journalisten en columnisten die er anders over denken. En vinden sommigen het juist een verademing, met name het huilen dat hij doet. Bovendien is de vraag wat er allemaal van waar is, grote kans dat het allemaal wat overtrokken en uitvergroot is in de meeste media.
Emoties tonen op de werkvloer wordt sowieso door velen niet als professioneel gezien. Je laat niet zien als je geraakt wordt, want dat kan je carrière schaden, wordt er door velen gedacht. Huilen op de werkvloer? Nee, doe maar niet. Zelf doe ik dat ook eigenlijk niet, maar dat komt meer omdat ik het huilen verleerd was. We houden allemaal dat masker op en verstoppen onszelf. Maar zou de wereld niet mooier worden als we juist meer ons masker zouden laten vallen? Als we onze tranen laten zien, wanneer ons iets raakt?
Tja, ik zie het daarom ook als een verademing. Niet weer een kille politicus die alles rationeel afweegt, maar niet laat zien wat zijn of haar echte beweegreden nu is. Het toont een betrokkenheid die in de persoon verankerd is. Een betrokkenheid die zo nodig is – zeker in de huidige politiek. Waar steeds meer het eigenbelang voorop lijkt te staan. Want ik denk wel dat de meeste mensen geloven dat Pieter het algemene belang dient, en er niet zit om zijn zakken te vullen. Dus ja, in de politiek mag meer gehuild, maar alsjeblieft geen krokodillentranen!
