Ik was altijd al een gevoelige man. Een gevoelige jongen in mijn jeugd. Dat wist ik al heel lang. Dat was gewoon zo. Ik was gevoeliger en daardoor ook anders dan andere jongens en mannen. Ik dacht: het is een gegeven, het is hoe ik in elkaar steek. En ik dacht er verder niet over na. Had ik toen al maar geweten dat ik hoogsensitief (of HSP) ben! Dat had me veel handvaten gegeven en had ik anders naar mezelf gekeken.
Behoefte aan connectie
Ik had geen broers, alleen twee zussen, en wilde dolgraag een broer om mee te spelen. Die is er nooit gekomen. In mijn klas in de lagere school zaten geen jongens met wie ik een echte klik had. Ik was vaak een beetje alleen. Terwijl ik wel behoefte had aan die diepere connectie met andere jongens. Op mijn eerste middelbare school had ik ook geen klik met iemand. Op die school werd ik ook gepest en stond ik sowieso vaak alleen. Toen ik later na een andere middelbare school ging, vond ik wel voor het eerst in mijn leven iemand met wie ik een diepere connectie kon delen. Dat was erg prettig om niet meer alleen te staan. Voor veel mensen is het vanzelfsprekend, maar nu ontdekte ik hoe fijn het is om dingen te delen, te praten over zaken die je belangrijk vindt. Muziek bijvoorbeeld.
Anders dan de anderen
Maar op mijn eerste middelbare school werd ik gepest en één van de oorzaken daarvan was mijn gevoeligheid, en het daaraan gekoppelde rechtvaardigheidsgevoel. Als er namelijk in de klas iets gebeurde, dat niet strookte met mijn rechtvaardigheidsgevoel, kon het voorkomen dat ik begon te huilen. Omdat ik er niet op een andere manier mee kon omgaan. Niet de woorden had om op een andere manier uiting te geven aan die onrechtvaardigheid die ik zag.
Ik begon een muur om te heen te bouwen, om me te beschermen tegen de wereld, dacht ik. Ik zei niet meer wat ik dacht. Ik keek wat de anderen deden of zeiden. Ik begon me in te houden. Ik was maar een rare jongen, maar niemand mocht dat weten.
Dus heb ik mijn anders zijn meestal voor me gehouden, me niet laten zien.
Verstoppen
Door me te verstoppen kon ik me handhaven in groepen. Op school en later in werksituaties. Totdat het zich steeds meer en meer ging wreken. Omdat ik ongelukkiger werd. Omdat ik niet mezelf kon zijn, mezelf kon laten zien. Bovendien dacht ik niet positief over mezelf. Ik was maar een rare man, ik zag mezelf niet voor vol aan. Want ik kon mezelf niet plaatsen. Ik was raar en ik hoorde nergens bij. Ik vond mezelf geen echte man.
Tot het moment kwam dat ik het licht zag. Dat gebeurde echter geleidelijk. Stapje voor stapje, beetje bij beetje. Ik zag mezelf nooit als een mensenmens, maar ik ontdekte dat ik heel empathisch was. Ik vond mezelf ook niet echt creatief. Dus ik ging de kunstacademie doen. Ik had een beeld van mezelf geschapen dat niet strookte met wie ik in werkelijkheid was. Dat beeld werd langzaam maar zeker vervangen door een meer realistischer beeld. Maar het laatste stukje miste nog.
Ontdekking HSP
Ik ‘wist’ al een hele tijd dat ik hoogsensitief was. Ik had een boek gelezen van Elaine Aron en ik dacht bij mezelf, ja dat kon ik misschien ook wel eens wezen. Maar ik dacht dat ik daar niet veel aan had, aan die wetenschap. Wat betekende het nou? Ik zag het belang er niet van in.
Totdat ik het boek las van Tom Falkenstein en het kwartje wél viel. In het boek staat veel informatie over hooggevoeligheid, ook wel hoogsensitiviteit of HSP genoemd. Maar wat me echt triggerde waren de interviews met de mannen in het boek. Ik las verhalen die overeenkwamen met mijn eigen ervaring. Wel allemaal iets anders, maar toch zoveel aanknopingspunten, zoveel overeenkomsten, dat ik dacht: dat heb ik ook. Dat ben ik ook! Ik ben ook zo’n (hoog)gevoelige man. Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik ergens bij hoorde. En het gaf een verklaring waarom ik zo anders was.
Gevoelige Mannen
Ik heb me op het onderwerp gestort en heb mijn eigen verleden terug bekeken door de HSP bril. Ik was niet gewoon gevoelig, nee hooggevoelig, een eigenschap. Iets wat je anders maakt dan anderen. En je kunt er niets aan ‘doen’, je zit er voor altijd aan vast. Het is erfelijk. Je kunt er last van ondervinden (door bv. overprikkeling of snel moe), maar zeker ook de lusten (oa. die empathie en creativiteit). Mijn zelfbeeld is intussen veranderd en ik zie mezelf nu als gevoelige man, wat een mooie, nee, prachtige eigenschap is. Een hooggevoelige man. En ik denk – en velen met mij – dat onze westerse maatschappij meer gevoelige mannen nodig heeft. We mogen onze kwetsbaarheid laten zien.
Want de wereld is hard genoeg. We mogen juist onze zachtheid laten zien, dat is tegelijk ook onze kracht.
