Wakker worden in een tentje met een laag bevroren rijp erop – voor velen is het een absolute nachtmerrie. Voor mij is winterkamperen echter een prachtige manier om me echt te verbinden met de natuur en volledig tot rust te komen. Deze winter, tussen kerst en oud en nieuw, besloot ik mezelf uit te dagen met een kampeer- en wandeltocht in de Belgische Ardennen. Ik sloot me aan bij een groep van de vereniging de Rugzaklopers en ging op pad, zonder al te veel voorbereiding. Het werd een ervaring vol onverwachte obstakels, maar ook eentje die me veel heeft gebracht.
De voorbereiding en wat er misging
Ik had helaas niet de moeite genomen om een uitgebreide paklijst te maken, en dat bleek… Vlak voor vertrek ontdekte ik dat ik twee essentiële items was vergeten: mijn matje en mijn wandelsokken. Het voelde even alsof de grond onder mijn voeten wegzakte – hoe kon ik dit nu vergeten? Ik kon gelukkig een matje lenen van een vriend van mijn ouders en vond onderweg een winkel waar ik nieuwe, warme sokken kon kopen.
De tocht zelf bleek ook zwaarder dan ik had verwacht. Het heuvelachtige landschap, de kou en het gewicht van mijn rugzak brachten me fysiek en mentaal tot het uiterste. Ik viel en de riem van mijn rugzak brak. Dat was voor mij even teveel pech… Hoewel ik van tevoren had gedacht drie dagen te wandelen, besloot ik na twee dagen mijn grenzen te respecteren en eerder te stoppen.
Wat het me heeft gebracht
Ondanks alles wat er mis ging ben ik ontzettend blij dat ik het gedaan heb. Winterkamperen dwingt je om terug te gaan naar de basis. De koude ochtenden, de donkerte, het koken op een klein brandertje – het brengt een soort focus die je in het dagelijkse leven soms kwijtraakt. De groep waarmee ik liep, gaf me daarnaast steun en een gevoel van verbinding. Het delen van ervaringen, het aanmoedigen van elkaar, en zelfs het lachen om mijn vergeten spullen zorgden voor een bijzondere sfeer.
Ik kwam mezelf tegen: de frustratie van vergeten spullen, het ongemak van koude nachten, en de vermoeidheid van een zware tocht. Maar ik ontdekte ook mijn veerkracht. Het loslaten van mijn perfectie, het accepteren van wat er niet ging zoals gepland, en het waarderen van wat wél goed ging, de prachtige landschappen en de fijne groep gaven me ook voldoening.
De link met hoogsensitiviteit
Als hoogsensitieve man voel ik me vaak sterk verbonden met de natuur. Het is een plek waar ik echt tot mezelf kan komen. Tegelijkertijd vraagt een ervaring als winterkamperen veel van je: je wordt fysiek en mentaal uitgedaagd, en je moet creatief omgaan met onverwachte situaties. Voor mij is dit een waardevolle manier om mijn grenzen te verkennen en te leren omgaan met ongemak.
Hoogsensitiviteit kan soms aanvoelen als een last in een wereld die snel en overweldigend is. Maar juist in de natuur, waar alles in een rustiger tempo gaat, kun je deze gevoeligheid omarmen als een kracht. Winterkamperen leert je om stil te staan, om te luisteren naar wat je nodig hebt, en om te genieten van de kleine dingen – een warme kop thee na een koude nacht, de zonnestralen die door het bos schijnen, of het gevoel van voldoening na een zware klim.
Inspiratie voor anderen
Als jij je ook verbonden voelt met de natuur en op zoek bent naar een manier om dichter bij jezelf te komen, kan ik winterkamperen van harte aanbevelen. Het hoeft niet perfect te gaan; juist in de imperfectie liggen de mooiste lessen. Sluit je aan bij een groep zoals de Rugzaklopers, trek die warme sokken aan, pak je rugzak, en ontdek wat het je brengt. Misschien kom je, net als ik, jezelf tegen en leer je jezelf op een nieuwe manier kennen…
