“Ik zoek een sterke man.”
Het waren de woorden die mijn eerste grote liefde in de mond nam om de zojuist uitgesproken breuk luister bij te zetten. Een zinnetje dat lang heeft nagedreund in het toch al onzekere brein van de jongvolwassene die ik toen was. Het is exact wat HSP’s vaak hun hele leven lang horen van niet-HSP’s, dat ze te gevoelig zijn en moeten harden…
Is het niet een stuk gemakkelijker om de niet-HSP’s voortaan gewoon horken noemen? Een geuzentitel voor die 80% van de mensheid die de gaven en gunsten missen om de intensiteit van het leven ten volle te ervaren. Ook al zijn ze met meer, ze hebben vaak van alles net wat minder. Laten we ze eens wat nader aanschouwen, deze armoedzaaiers.
Het zijn de mensen die een museum niet kunnen waarderen en als ze er per ongeluk toch verzeild raken langer in de museumwinkel hangen om te consumeren, dan zich te laven aan de esthetiek van de kunst. Ze kunnen hun hoofd maar moeilijk uitzetten en het spaarzame moment dat ze bij hun gevoel kunnen komen dat vervolgens bagatelliseren, weglachen of wegredeneren. Snel weg van het hier en nu. Ze kunnen geen gedicht lezen, omdat ze de symboliek of gelaagdheid niet kunnen vatten. Ze denken vaak egocentrisch en tonen weinig doorvoeld gedrag. Ze hebben een onderhoudsvrije tuin, omdat ze niet kunnen verdragen dat de natuur leeft. De horken hebben ook vaak niet eens door waar hun energie aan opgaat. Omdat ze de nuances niet ervaren en iets al snel goed (of fout) vinden. Ze voelen niet natuurlijk aan wat de ander nodig heeft, het geval van een collega-hork vanzelfsprekend daargelaten…
Oh, wat ben ik dan dankbaar voor de tentakels, voelsprieten, open fontanel, spontaniteit, echtheid en oprechtheid. Diep van binnen weet elke HSP dat hij iets komt brengen van waarde, ook al krijgt hij dat niet altijd terugbetaald. Zo kan ik als HSP altijd de hork bewustmaken en coachen; omgedraaid zal hij voor mij weinig kunnen doen.
Jarenlang heb ik me afgevraagd of wat die sterke man nu moest zijn. Ik ben o zo stoer geweest, heb me vaak en genoeg onderling gemeten, maar zelfs de snel verdiende revenuen van oplossingsgerichtheid en rechtlijnigheid hebben me nooit kunnen bekoren. Ik kon hem dus niet zijn, die sterke man, ik bleek de gevoelige gozer.
En weet je, al die (zelf)kennis, al die rijke inzichten en ontwikkelde vaardigheden, op een gegeven moment, zeg ik je eerlijk, gaat dat toch in je zelfvertrouwen zitten !
Een dikke glimlach voltrekt zich rond mijn mond als ik deze column lees. Bedankt voor het artikel en je schrijfstijl is prachtig!